Diabetes
Diabetes mellitus, ook wel suikerziekte genoemd, is een stofwisselingsziekte met als kenmerk een teveel aan glucose (‘suiker’) in het bloed. Ons lichaam krijgt energie door suikers of koolhydraten. Insuline is nodig om deze glucose op te nemen in het lichaam; insuline wordt gevormd in de pancreas (alvleesklier).
Diabetes ontstaat doordat de alvleesklier geen of onvoldoende insuline meer aanmaakt. Men spreekt van diabetes mellitus type 1 wanneer de alvleesklier weinig tot geen insuline meer kan aanmaken. Deze ziekte wordt veroorzaakt door een vernietiging van de insulineproducerende cellen van de alvleesklier door antistoffen (‘auto-immuunziekte’) en ontstaat meestal op jonge leeftijd. De behandeling bestaat uit toediening van insuline.
Diabetes mellitus type 2 wordt enerzijds gekenmerkt door de alvleesklier die onvoldoende insuline aanmaakt én anderzijds door het lichaam dat minder gevoelig wordt voor de werking van insuline (‘insulineresistentie’). Deze ziekte ontstaat vooral op oudere leeftijd, maar komt steeds meer op jongere leeftijd voor. Risicofactoren zijn: zwaarlijvigheid, zittend leven, weinig bewegen, roken en een familiale aanleg. De behandeling bestaat vooreerst uit leefstijladvies (dieet en bewegen), alsook vaak medicatie.
Verhoogde suikerwaarden kunnen leiden tot aantasting van hart/bloedvaten, zenuwbanen, ogen, nieren, voeten. Een goede diabetesbehandeling kan deze diabetesverwikkelingen grotendeels voorkomen of afremmen.
Vaak is diabetes goed te behandelen, maar niet altijd: voor de patiënt kan dit op verschillende vlakken heel frustrerend zijn. Voor alle diabetespatiënten, met zowel eenvoudige als complexe problematiek, willen wij klaarstaan, en willen we samen met de patiënt zoeken naar een behandeling die het best bij hem/haar past.
Schildklier
De schildklier is een vlindervormig orgaan in de hals en produceert schildklierhormoon. Schildklierhormoon is verantwoordelijk voor onze ‘stofwisseling’ en is levensnoodzakelijk.
De schildklier kan te snel (hyperthyroïdie) of te traag (hypothyroïdie) werken, leidend tot een te snel of te traag metabolisme. De voornaamste klachten van een te snelle schildklierwerking zijn vermoeidheid, vermagering, warmteopwellingen, diarree, hoge hartslag, beven; van een trage schildklierwerking vermoeidheid, gewichtstoename, koudegevoel, moeilijke stoelgang, vruchtbaarheidsproblemen, ... Een te trage schildklierwerking behandelen we door het geven van schildklierhormoon. Voor een te snelle schildklierwerking zijn er meerdere behandelopties, zoals medicatie, toediening van radioactief jodium of een operatie: afhankelijk van de oorzaak zal in overleg met de patiënt gekozen worden voor de beste behandeling.
De schildklier kan ook van vorm veranderd zijn: ze is te groot geworden (krop, goiter) of heeft knobbels. Deze knobbels zijn meestal goedaardig, maar kunnen in een klein aantal gevallen kwaadaardig zijn. Om deze knobbels vroegtijdig op te sporen en te behandelen, werken we samen met een multidisciplinair team van artsen gespecialiseerd in schildklieraandoeningen, zoals radiologen, pathologen, NKO-chirurgen en nucleair geneeskundigen.
Hormonenzorg
Het scala van hormoonproducerende organen en gerelateerde aandoeningen is heel breed. Het varieert van relatief frequent voorkomende aandoeningen (bijniergezwellen, te weinig testosteronproductie, snelwerkende bijschildklieren en osteoporose) tot zeldzame aandoeningen (hypofysegezwellen, teveel of te weinig bijnierschorshormoon, overbeharing, …). Voor veel van deze aandoeningen kunt u op onze dienst terecht voor onderzoek en behandeling, voor meer complexe pathologie werken we samen met artsen uit andere ziekenhuizen. Voor ons is het belangrijkste dat de patiënt goed geholpen wordt.